Κι έρχεται εκείνη η ώρα που κοιτάς πίσω και βλέπεις τα ρημάδια που άφησες. Και συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν ανάγκη να γίνουν έτσι τα πράγματα. Ότι και πάλι τα έζησες όλα στον υπερθετικό. Και βλέπεις ότι ήσουν και πάλι υπερβολική στις αντιδράσεις και τις κινήσεις σου.
Κι έρχεται εκείνη η ώρα που βλέπεις μια άσχετη στιγμή, μια γωνιά του σπιτιού που σου θυμίζει τη φορά που σερνόσουν στο πάτωμα, μπλεγμένη ανάμεσα σε αποφάσεις που έπρεπε να πάρεις, σε συναισθήματα που έπρεπε να αποβάλλεις…
Κι έρχεται πλέον το πλήρωμα του χρόνου και το μίσος έχει φύγει – υπήρχε ποτέ; – και ο θυμός έχει καταλαγιάσει κι ένα χαμόγελο έρχεται στα χείλη γλυκό – ή πικρό; – κοιτάς τον ουρανό κι απλά προσεύχεσαι: Να ναι καλά, όπου και να ναι, απλά να είναι καλά – όπως κι εγώ – και να χαμογελά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου